پاسخ صادق زیباکلام به وزیربهداشت و نهاد رهبری در دانشگاه‌ها

در نوشتاری گفته بودم:«کشوری که نمیتواند یک دوچرخه ساده بچگانه صادرنماید، چگونه میتواند ادعا نماید که میخواهد یکی از مراکزِ صادرکننده بین‌المللی واکسن کرونا شود؟» آن پست، باعثِ واکنشِ جناب آقای دکترسعید نمکی وزیرمحترم بهداشت و سپس جناب حجت الاسلام رستمی نماینده محترم ولی فقیه دردانشگاه هاگردید.

و بنده را به "نداشتن یک جو غیرت ملی"،"بی‌ارادگی"،"درماندگی"،"عجزوناتوانی"،"ندیدن پیشرفتهای کشور"وحتّی "وابستگی و خیانت" متهم کرده بودند.

من پاسخم به آن عزیزان را به دو بخش تقسیم کرده‌ام. بخشِ نخست؛ پیرامون زبان و ادبیاتِ آن دو بزرگوار می‌باشد. بخشِ دوم؛ پیرامونِ اصلِ موضوع مناقشه میباشد: یعنی وقتی کشوری امکان صادرات یک دوچرخه ساده بچه گانه را ندارد، چگونه ممکن است صادرکننده واکسنِ کرونا بتواند بشود؟

با بخش نخست شروع می کنم. 

همانطور که بارها اشاره داشته ام، بسیاری از ادبیات و باورهای سیاسی انقلابیون امروزی ما میراث تفکرات شبه مارکسیستی است که توسط حزب توده ایران قریب به ۷۰ سال پیش وارد کشورگردید. انقلابیون و تندروهای امروزی ایران فقط باورهای حزب توده را به ارث نبرده اند بلکه شیوه برخوردشان با مخالفین هم تقلیدی از حزب توده است.حزب دردوران اوج شکوفایی سیاسی اش، روش جدیدی را درپاسخ به منتقدینش درکشورپایه گذاری کرده بود.رهبران حزب توده بجای پاسخ به منتقد و انتقاداتش،سعی میکردند تا نشان دهند که انتقاد کننده فردی، بیسواد، وابسته به دربار، مزدور، بورژوا، فراماسون وحقوق‌بگیرانگلستان میباشد(انقلابیون ایرانی درآن مقطع هنوز آمریکا و صهیونیسم را کشف نکرده بودند).بنابراین تکلیف انتقادات و دیدگاههای چنین منتقدی روشن بود ونیاری به پاسخگویی نبود. 

 همچون حزب توده، مسئولین جمهوری اسلامی هم درمواجهه با مخالفین و منتقدین شان بجای پاسخ به انتقادات سعی میکنند شخصیت انتقادکننده را تخریب کنند. بجای آنکه نشان دهند که که چرا انتقاد نادرست بوده، سعی می‌کنند نشان دهند که انتقاد کننده اساساً فردی مزدور، وابسته‌،منافق،"فاقد یک جوغیرت ملی"(بقول دکتر نمکی)،"خائن"(بقول حجت الااسلام رستمی )میباشد.درحالیکه انتقادی که من کرده بودم مشخص میبود،اما هم جناب حجت الاسلام رستمی وهم جناب دکترسعید نمکی بجای پاسخ دادن به انتقادم،سعی کرده بودند وابستگی وغیرملی بودن من را به مخاطبین یاد آورشوند.