اگر ایران در جنگ پیروز شد؛ پس جامِ زهر چه بود؟

۱-آیا جنگ با عراق اجتناب ناپذیر بود و به هیچ روی نمیشد جلوی آنر گرفت؟

 ۲-در فاصله نوزده ماه بعد از انقلاب تا ۳۱ شهریور ۵۹ که عراق به ایران حمله کرد، آیا ما هیچ تلاشی بمنظور جلوگیری از وقوع جنگ کردیم؟

۳-آیا سیاست‌ها، شعارها، سخنرانیها و رفتارهایِ ما نسبت به صدام و اینکه هدفمان سرنگونی رژیمش بود، باعث تحریکِ وی و مصمم نمودن او در حمله به ما نشد؟

۴-هدف اصلی ما در بازپس گیری مناطقی که عراق در ابتدای جنگ تصرف کرده بود، عملا بعد از فتح خرمشهر در خرداد ۶۱ تحقق پیدا کرده بود و ما به نقطه صفر مرزی رسیده بودیم. معذالک تصمیم گرفتیم وارد خاک عراق شویم و بمدت ۶ سال جنگ را ادامه دادیم بدون آنکه نتیجه ای برایمان ببار آورد. اگر جنگ سناریو آمریکاییها و دشمنان انقلاب میبود (آنگونه که ما مدعی آن بودیم و همچنان هم هستیم) چرا ما تلاشی در پایان بخشیدن به آن بعد از فتح خرمشهر ننمودیم و برعکس به مدت ۶ سال آنرا ادامه دادیم؟

۵-اگر ما در جنگ پیروز شدیم آنگونه که امروز مدعیِ آن هستیم، در آنصورت چرا امام از پایان جنگ و پذیرش قطعنامه ۵۹۸ بعنوان"نوشیدن جام زهر" یاد کردند؟

اینها بخشی از پرسش هایی بودند که در آن گفتگو با آقای الله کرم مطرح ساختم. پاسخ‌های ایشان به این پرسش‌ها را دوستان میتوانند با مراجعه به آرشیو گفتگوهای آن شب ملاحظه نمایند. اما آنچه که از همه اینها برای من دردآورتر میبود اطلاق لفظ "خائن" توسط آقای الله کرم به مرحوم هاشمی رفسنجانی بود. آقای الله کرم ایشان را متهم میکردند که "محسن رضایی فرمانده سپاه را فریب داده و امام را با نیرنگ "وادار" به پذیرش قطعنامه ۵۹۸ و پایان دادن به جنگ میکنند". درحالیکه من پایان دادن به جنگ را بزرگترین خدمت آقای رفسنجانی به ایران میدانم. اگر ایشان امام را وادار به پایان دادن به جنگ نمیکردند معلوم نبود که بعد از فوت امام، جنگ هم به سرنوشتِ آمریکاستیزی دچار میشد که مصیبت آن همچنان تا به امروز گریبانگیرمان است.