مستقل بودن، بزرگ‌ترین گناه «جمعیت امام علی» بود.
انحلال جمعیت امام علی بکدام جرم؟ در اطاق روز پنجشنبه پنجم خرداد پیرامون حکم دادگاه مبنی بر انحلال جمعیت امام علی(ع)، خیلی از دوستان صحبت کردند. از جمله خود شارمین میمندی‌نژاد و همسرش خانم زهرا رحیمی که بخش عمده‌ای از بار مسئولیت جمعیت را از ابتدای تشکیل آن در سال ۱۳۷۷، تا به‌امروز بر دوش داشته‌اند. شارمین، مدت چهار - پنج‌ماه در انفرادی بسر میبرد و فعلاً هم هردو منتظر محاکمه هستند. هر دو آنشب پیرامون آنچه که بر آنها ظرف دوسال گذشته رفته صحبت کردند.
در عین حال، نه از خلال گفته‌های آنان و نه وکلای‌شان، آخرش هم معلوم نشد که آن گناه نابخشودنی، آن قانون‌شکنی مبرهن، آن حیف و میل مالی، آن سوء استفادۀ کلان یا اتهام سنگین دیگری که بواسطۀ ارتکاب آن، جمعیت محکوم به سنگین‌ترین مجازات، یعنی «اعدام» شده، کدام بوده؟ چون انحلال جمعیت، یعنی در حقیقت، صدور حکم اعدام. متهمی که به اعدام محکوم می‌شود، حتماً جرم سنگینی مرتکب شده. بنابراین، آن جرم سنگینی که جمعیت مرتکب شده بوده که دادگاه حکم اعدام برایش صادر کرده، کدام بوده؟
سخنان شارمین انصافاً تکان‌دهنده بود. حتی اگر ثلث حرف‌های وی هم در خصوص آنچه بر وی در دوران بازداشت رفته واقعیت داشته باشد، در آن‌صورت پرسش‌های جدی پیرامون حاکمیت قانون، اسقلال قوۀ قضائیه و وضعیت حقوق بشر در ایران بوجود می‌آید. شارمین در سخنانش به دو فقره از اتهاما‌تش اشاره داشت: گرفتن دست یک دختر خردسالِ مددجو توسط شارمین و اقامۀ نماز بدونِ مهر پشت سر یک نوجوان افغانی مددجو، که او هم بدون مهر نماز می‌خوانده. شارمین، هم خودش از تشریح رفتاری که با او در دوران بازداشت شده بود بهم ریخته بود، هم بسیاری که آنها را می‌شنیدند متأثر شده بودند.
علیرغم اینکه من یکبار صحبت کرده بودم، معذالک چند کلامی بعد از سخنان شارمین بیان نمودم که در این پست از نظرتان می‌گذرد.
