نسل «زن - زندگی - آزادی» بدانند آرمان‌های انقلاب اسلامی که از آن متنفرند، مشابه آرمان‌های امروز آنان بود
بعد از ۴۳ سال، چگونه می‌توان در چشمان نسل «زن، زندگی، آزادی» نگاه کرد و به آن‌ها گفت که انقلاب اسلامی برای انتخابات آزاد بود؟ چگونه می‌توان از مردم «جوانرود»، «سنندج»، «مهاباد»، «زاهدان»، «خاش» یا «سراوان» انتظار داشت که باور کنند که انقلاب ۵۷ برای تحقق حقوق اقلیت‌ها بود؟
چگونه می‌توان به‌دانشجویان دانشگاه‌های تهران، تبریز، شریف، مشهد، علامه، الزهرا و علوم‌وتحقیقات نگریست و به آن‌ها گفت که مبارزه با رژیم شاه برای آزادی بیان بود؟ چگونه می‌توان از زندانیان اوین، فشافویه، یا لاکان رشت انتظار داشت تا باور کنند آزادی زندانیان سیاسی در صدر مطالبات سال ۵۷ بود؟ چگونه می‌توان به‌زنان گفت که «حجاب اجباری» هیچ جایی در خواسته‌های انقلاب سال ۵۷ نداشت؟ چگونه ممکن است نیمی از جمعیت ایران که زیر خط فقر زندگی می‌کنند، باور کنند که عدالت، از جملۀ آرمان‌های انقلاب اسلامی بود؟ چگونه ممکن است به وکلایی که بواسطۀ دفاع از معترضین یا زندانیان سیاسی بازداشت شده‌اند، گفت که قوۀ قضائیۀ مستقل، یکی از آرمان‌های انقلاب اسلامی بود؟ و چگونه می‌توان به میلیون‌ها ایرانی، که بجز بغض و کینه و نفرت، احساس دیگری به انقلاب اسلامی ندارند، گفت که نه «آمریکاستیزی»، نه «غرب‌ستیزی»، نه «نابودی اسرائیل»، نه «صدور انقلاب»، نه «در افتادن با نظام سلطه و تبدیل ایران به قدرت نظامی اول منطقه» و نه بسیاری دیگر از باورهایی که نظام اسلامی کمر به تحقق آنان بسته، اساساً جایی در مطالبات انقلاب سال ۵۷ نداشتند؟
چگونه می‌توان از نسل‌های بعد از انقلاب انتظار داشت باور کنند که در راهپیمایی‌های تاریخی تاسوعا و اربعین در دوران انقلاب، آخرین تصوری که در مخیلۀ میلیون‌ها زن و مرد معترضی که طول خیابان آزادی از میدان انقلاب تا میدان آزادی را پر کرده بودند، از بی‌دین و مذهبی گرفته تا فقیر و غنی، تحصیلکرده و عامی، شمال‌شهر و جنوب‌شهرنشین، تا کارگر و کارمند، تا طلبه، دانشجو، بازاری، تا زنان خانه‌دار، می‌گذشت؛ آن بود که بدنبال نظام «ولایت مطلقۀ فقیه» و حاکمیت روحانیون بر کشور باشند؟ آنچنان شکافی میان عملکرد جمهوری اسلامی و اهداف و آرمان‌های انقلاب سال ۵۷ بوجود آمده، آنچنان مصیبت و بلایی در این ۴۳ سال بر اهداف و آرمان‌های انقلاب اسلامی رفته، که بجز بغض و نفرت از یکسو، و پناه بردن به آرام‌بخش‌های «تئوری‌های توطئه»، حاضر نیستند کلام دیگری پیرامون آن حتی بشنوند.
