اپوزیسیون داخل و خارج: «رقیب» یا «رفیق»؟
اپوزیسیون خارج از کشور و «میرحسین موسوی» یکی از معضلات اپوزیسیون خارج از کشور، چگونگی تعامل آن با اپوزیسیون داخل می‌باشد. وجود یک رقابت اعلام‌نشده با داخل بر سر رهبری کل اپوزیسیون سبب شده تا آنان تاکنون نتوانسته‌اند یک تعامل سازنده با داخل برقرار نمایند. علیرغم حجم گسترده‌ای از شعارهایی همچون همبستگی، اتحاد، همکاری و امثالهم.
علیرغم حجم گسترده‌ای از شعارهایی همچون همبستگی، اتحاد، همکاری و امثالهم. براه افتادن جنبش مهسا، تضاد میان داخل و خارج را گسترده‌تر کرد. کار بجایی رسید که برخی از رهبران اپوزیسیون خارج، که در جریانات اعتراضات اخیر ظرف چندماه به‌شهرت و معروفیت جهانی رسیده و یک‌شبه ره صدساله رفته بودند، تعارف با داخلی‌ها را کنار گذارده و توپخانۀ سنگینی از توهین، تحقیر، شماتت و سرزنش را بسمت بالأخص اصلاح‌طلبان نشانه گرفتند. هر موضع‌گیری که آقای خاتمی کردند، بجای نقد و بررسی، با توهین اپوزیسیون روبرو شد. هر بار که آقای موسوی اظهار نظری می‌کردند، پاسخ می‌دادند که «ایشان حق اظهار نظر ندارند و ابتدا می‌بایستی پاسخگوی عملکرد ۸سالۀ دوران نخست‌وزیری‌شان و اعدام‌های۶۷ باشند». «وسط‌باز»، «اصلاح‌طلبان حکومتی»، «شریک جرم نظام و فریبکارانی که به دنبال سهم‌خواهی از قدرت هستند و از همان ابتدا بدنبال نجات و بقاء نظام بوده»، از جملۀ اتهاماتی بودند که علیه اصلاح‌طلبان در رسانه‌های فارسی‌زبان و کلاب‌هاوس‌های متعدد تکرار می‌کردند. یکی از اعضاء «منشور مهسا» حتی خواهان محاکمۀ میرحسین موسوی شد.
بخشی از این برخوردها بمنظور موج‌سواری‌های پوپولیستی و کسب محبوبیت، و بخش دیگرش همان رقابت پنهان با داخلی‌ها و تلاش در بی‌اعتبار ساختن آنان بود. تخریب موسوی و اصلاح‌طلبان بدون تردید نمی‌توانست بدون نیم‌نگاهی به رقابت بر سر رهبری اپوزیسیون بوده باشد و ترس از اینکه مبادا داخلی‌ها بتوانند آنان را پشت سر بگذارند.
اما سرکوب سریع اصلاح‌طلبان و ملی - مذهبی‌های حامی آقای میرحسین موسوی، که همایش «نجات ایران» را هفتۀ گذشته براه انداخته بودند، نشان داد که بر خلاف تمام تلاش‌های اپوزیسیون خارج از کشور در بی‌اعتبار ساختن میرحسین موسوی و اصلاح‌طلبان، آنان همچنان مطرح هستند. برخورد با حامیان موسوی نشان داد که بر خلاف تمام تلاش‌های خارج از کشوری‌ها که ماه‌هاست سعی می‌کنند تا القاء نمایند که موسوی، اصلاح‌طلبان و ملی - مذهبی‌ها برای مردم تمام شده‌اند، دست‌کم حاکمیت اتفاقاً همچنان جدی‌ترین خطر را از ناحیۀ آنان احساس می‌کند.
