ناسا تصاویر سیارک‌های تازه گذشته از کنار زمین را منتشر کرد
نمونه رزومه کاری,سوالات مصاحبه استخدامی,اخبار روز اخبار,اخبار علمی,اخبار آموزشی,رزومه کاری,فرم رزومه اخبار علمی جدید,اخبار علمی روز
ناسا تصاویری از سیارک‌های بزرگی را که به تازگی از کنار زمین عبور کرده‌اند، منتشر کرد.
به گزارش ایسنا، هفته گذشته زمین در معرض یک رویداد نادر قرار گرفت و نه یک، بلکه دو سیارک بزرگ در فاصله‌ای نزدیک از کنار زمین گذشتند.
این دو سیارک به نام‌های «MK 2024» و «UL21 2011»به اندازه کافی نزدیک نبودند که خطری برای زمین و ساکنانش ایجاد کنند، اما هر دو در محدوده دید سیستم‌های تصویربرداری راداری قرار داشتند. بنابراین ناسا چند عکس از آنها ثبت کرد.
این عکس‌ها چیزی بیش از چند عکس یادگاری هستند، چرا که دانشمندان می‌توانند این تصاویر را مطالعه کنند تا خواص این سنگ‌هایی را که در مجاورت زمین یافت می‌شوند، بشناسند. اطلاعاتی که می‌تواند به ما کمک کند تا استراتژی‌هایی برای هر سیارک در آینده که ممکن است روزی سیاره ما را تهدید کند، جمع‌آوری کنیم.
منطقه کوچکی که زمین از منظومه شمسی اشغال کرده است، عمدتا خالی است، اما نه به طور کامل. دنباله‌دارها یا سیارک‌ها گاه به گاه در حین چرخش مداری خود به دور خورشید به زمین نزدیک می‌شوند.
اکثریت قریب به اتفاق این سیارک‌ها مشکلی ایجاد نمی‌کنند، اما هر چیزی که از فاصله معینی از زمین عبور کند درخشش آن بالاتر از مقداری مشخص باشد، به عنوان «بالقوه خطرناک» طبقه‌بندی می‌شود، چرا که حتی اگر مسیر فعلی آنها بی‌خطر باشد، ممکن است اتفاق غیرمنتظره‌ای مانند برخورد با جسم دیگری رخ دهد که آن را به مسیر برخورد با زمین هدایت کند.
هر دو سیارک MK 2024 و UL21 2011 در دسته بالقوه خطرناک قرار داشتند و خوشبختانه تاکنون هیچ اتفاق ناگوار و پیش‌بینی نشده‌ای آنها را از مسیرشان منحرف نکرده است.
سیارک UL21 2011 در تاریخ ۲۷ ژوئن از فاصله ۶.۶ میلیون کیلومتری زمین عبور کرد که حدود ۱۷ برابر فاصله زمین و ماه بود.
سپس کمتر از دو روز بعد، سیارک MK 2024 در آسمان زمین ظاهر شد و در تاریخ ۲۹ ژوئن با فاصله ۲۹۵ هزار کیلومتر از کنار زمین گذشت. فاصله این سیارک با زمین بسیار نزدیکتر از سیارک UL21 2011 و تنها حدود سه چهارم فاصله زمین تا ماه بود.
تصویربرداری از چنین اجرامی آسان نیست، حتی زمانی که نسبتاً نزدیک هستند و به عنوان سیارک‌های بزرگ طبقه‌بندی می‌شوند. آنها با وجود بزرگ بودن در دسته سیارک‌ها، همچنان در مقیاس کهکشانی کوچک هستند و چندان هم درخشان و روشن نیستند.
به همین دلیل است که ناسا از تلسکوپ راداری بزرگ برای ارسال امواج رادیویی به فضا و دریافت سیگنال بازگشتی که دانشمندان می‌توانند از آن تصویر بسازند، استفاده می‌کند.
از آنجایی که MK 2024 بسیار نزدیکتر بود، این نزدیکی برای یک سیارک فقط هر چند دهه یک بار اتفاق می‌افتد و ناسا توانست تصاویر بسیار دقیق‌تری ثبت کند.
ناسا از یک تلسکوپ برای ارسال امواج رادیویی و یک تلسکوپ دوم برای دریافت آنها استفاده کرد که در نتیجه تصاویری از MK 2024 به دست آمد که نه تنها شکل این سیارک، بلکه برجستگی‌ها و شکاف‌های آن را نیز شامل می‌شود.
عرض این سیارک تقریباً ۱۵۰ متر است و شمایلی کشیده با قسمت‌های مسطح زیاد دارد.
این سیارک در تاریخ ۱۶ ژوئن کشف شد و مسیر مداری آن توسط گرانش زمین تغییر کرد، بنابراین مشاهدات از آن به دانشمندان اجازه داد تا بفهمند MK 2024 در آینده چه رفتاری خواهد داشت. آنها گفتند که این سیارک در آینده قابل پیش‌بینی با خیال راحت از سر راه دور خواهد ماند.
لنس بنر اخترشناس آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا می‌گوید: این یک فرصت فوق العاده برای بررسی ویژگی‌های فیزیکی و به دست آوردن تصاویر دقیق از یک سیارک نزدیک به زمین بود.
سیارک UL21 2011 در فاصله‌ای بسیار دورتر قرار داشت و تصاویری را که جزییات زیادی را نشان دهد از آن شکار نشد، اما تصاویر آن نیز شگفت‌انگیز بودند، چرا که اخترشناسان همراه با این سیارک ۱.۵ کیلومتری، یک قمر کوچک را در فاصله مداری حدود سه کیلومتری آن نیز مشاهده کردند. این چیزی است که ما در واقع در اغلب سیارک‌های بزرگ می‌بینیم.
سال گذشته، سیارک دینکینش(Dinkinesh) که در کمربند سیارکی قرار دارد، توسط کاوشگر لوسی(Lucy) ناسا مورد بازدید قرار گرفت و کشف شد که یک قمر کوچک دارد. همچنین آزمایش معروف تغییر جهت سیارک ناسا که در آن یک فضاپیما به یک سیارک کوبیده شد، روی سیارکی به نام دیمورفوس(Dimorphos) از یک جفت سیارک انجام شد که دیمورفوس سیارک کوچک‌تر در این جفت سیارکی است.
ما در حال یافتن سیارک‌های دوتایی بیشتری هستیم، زیرا قابلیت‌های تصویربرداری ما در حال بهبود است و این خبری عالی برای موضوع دفاع سیاره‌ای و درک ما از تکامل منظومه شمسی است.
بنر می‌گوید: تصور می‌شود که حدود دو سوم سیارک‌هایی با این اندازه، دوتایی باشند و کشف آنها اهمیت ویژه‌ای دارد، زیرا می‌توانیم از اندازه‌گیری موقعیت نسبی آنها برای تخمین مدار، جرم و چگالی متقابل آنها استفاده کنیم که اطلاعاتی کلیدی در مورد چگونگی شکل‌گیری خود ارائه می‌دهند.
