آقای رئیس جمهور باور کنید اهمیت مبارزه با «گفتمان خشونت»، کمتر از حل «بحران هسته‌ای» نیست.
زبان خشونت را محکوم کنیم. جناب پزشکیان عزیز، بحث بر سر آن نیست که مراد و مقصود جنابعالی در بکار بردن لفظ "کوبیدن مشت محکم" بر دهان چه کسانی بوده؟ بحث بر سر رواج گفتمان خشونت در فرهنگ سیاسی‌مان است که مع‌الاسف بصورت امری رایج و متداول درآمده. مشکل نفس رواج ادبیات خشن بعنوان ادبیات انقلابی و پیشرو علیه مخالفین و هرکس که مثل ما نمی‌اندیشد است.
رواج ادبیات آکنده از خشونت فقط به جریانات انقلابی داخل کشور محدود نمیشود. در میان اپوزیسیون سیاسی خارج از کشور هم مع الاسف این پدیده کاملا رواج یافته. ادبیاتی همچون کوبیدن مشت محکم بر سر یا در دهان مخالفین؛ شعار مرگ و نیستی و نابودی مخالفین را سر دادن؛ لگد مال کردن و به آتش کشیدن پرچم کشورهای مخالف؛ بی‌احترامی، توهین، هتاکی و فحاشی نسبت به کسانیکه مثل ما فکر نمیکنند؛ آنان را مثل آب خوردن متهم به مزدوری ، وابستگی، تجزیه طلبی و خیانت نمودن، بخش‌های دیگر ادبیات سیاسی ما را تشکیل میدهند.
انقلابیون داخل کشور خود را یک سر و گردن از دیگران شایسته‌تر دانسته و در نتیجه خود را محق میدانند که دیگران را مورد تحقیر قرار دهند. در خارج از کشور هم کمتر چهره و شخصیت اپوزیسیون و تحلیلگران رسانه ای را میتوان سراغ گرفت که تحلیلها و گفتمان‌شان در قبال مخالفین آکنده از توهین، ناسزا و انواع و اقسام اتهامات مزدوری، وابستگی، خیانت ،سرسپردگی و امثالهم نباشد. با این تفاوت که داخلی‌ها در هیبت و شکل و شمایل انقلابی ظاهر میشوند و سودای تهذیب فرهنگ و تمدن فاسد غرب را دارند و همتایان آنان که در غرب زندگی میکنند فکل کرواتی، تحصیلکرده ومدعی برقراری دمکراسی در ایران آینده هستند.
این هم حکایتی است که معلوم نیست گفتمان ناسزا، خشونت، توهین، بی‌حرمتی و نداشتن کمترین تحمل مخالف امروز، چگونه قرار است منجر به دمکراسی فردا شود؟
جناب پزشکیان، مصیبت های عدیده ای پیش روی دارید. از گرانی و کمبود آب و برق و سیاست خارجی ایدئولوژی – محور بجای منافع ملی – محور گرفته تا ناامیدی جوانان، سر خوردگی تحصیلکردها ، بی‌اعتمادی مردم به ماشین دولت و سقوط سرمایه اجتماعی مسئولین. جسارتا پیشنهاد میکنم تا میتوانید مصیبتها را صادقانه با مردم در میان بگذارید و درعین حال از بکار بردن زبان انقلابی و رادیکال خشونت پرهیز نمایید.
