❶چگونه خورشید به وجود آمده است | نحو به وجود آمدن خورد در زمان بیگ بنگ
کشف خورشید
Sun Detection
تاریخچه کشف
گالیله با تلسکوپ خود دریافت که ناهید پیرامون خورشید می گردد.
منظومهٔ شمسی در دوران رنسانس کشف شد، هنگامی که فلاسفه تصمیم گرفتند که چیزی
جز مشاهدات و منطق را نپذیرند و سنت را رد کنند. پذیرش عمومی این که خورشید در مرکز
جهان واقع شده است، طی چند صد سال صورت گرفت. این نظریه که خورشید در مرکز جهان واقع شدها ست و سیارات پیرامون آن میگردند
ستاره شناس آلمانی یوهانس کپلراز مفهوم کوپرنیک پشتیبانی ستاره شناس آلمانی
حمایت کرد، اما برای توصیف حرکات پیچیدهٔ اجرام فضایی، به خورشید و سیارات مداری
(1064)با تلسکوپی که اختراعکرد، – بیضی شکل نسبت داد. سرانجام، گالیلئو گالیله (۱۶۴۲)
ثابت کرد که ناهید مراحلی مانند ماه دارد و به دور خورشید می گردد و خورشید مرکز آن است.
اما کلیسا با نظریهٔ گالیله مخالف بود و گالیله برای نجات جان خود وادار شد که گفتهٔ خود را
تکذیب کند’; و برای همیشه نیز از آموزش در خانهٔ خود منع شد. پس از گالیله، یک ستاره شناس ایتالیایی دیگر به نام جووانی دومنیکو کاسینی ۱۷۲۱
۱۶۴۲ قوانین فیزیک را وارد منظومهٔ شمسی کرد و با استفاده از گرانش توضیح داد که سیارات چگونه حرکت می کنند. پس از نیوتن نیز افراد دیگری از جمله
ادموند هالی و یان اورت به شناخت و کشف منظومهٔ شمسی کمک کردند
موقعیت در فضا
مکان منظومهٔ شمسی در بازوی شکارچی، کهکشان راه شیری
منظومهٔ شمسی در ابر میان ستارهای محلی، حباب محلی، بازوی شکارچی، کهکشان راه شیری واقع شده است
ستاره شناسان تنها دریافته اند که کهکشان راه شیری در واقع
دیسک کهکشان ماست و یک سحابی گسترده یا مجموعهای از ستارگان نیست. کهکشان راه شیری یک کهکشان مارپیچی میل های است که قطر آن حدود
۱۱۱،۱۱۱ سال نوری است و پنداشته می شود که ۱۱۱ تا ۴۱۱ میلیارد ستاره داشته باشد منظومهٔ شمسی حدود۲۰،۱۱۱ سال نوری از مرکز و کنارهٔ کهکشان فاصله دارد دانشمندان به تازگی به این نتیجه رسیده اند که کهکشان راه شیری احتمالاً دارای دو بازوی مارپیچی بزرگ –بازوی برساووس و
بازوی سپر-قنطورس– و چندین بازوی کوچکتر است. منظومهٔ شمسی میان دو بازوی بزرگ در بازویی به نام بازوی شکارچی قرار دارد.
سرعت خورشید در منظومهٔ شمسی ۲۲۱ کیلومتر بر ثانیه است و انقلاب خورشید پیرامون
مرکز کهکشان راه شیری حدود ۲۲۰ میلیون سال به طول میانجامد. این مدتی زمان یک
سال کیهانی نامیده میشود.( ۱۱ ) بازپسین باری که منظومهٔ شمسی در این موقعیت بود،
( دایناسورها بر روی زمین زندگی میکردند.)
ستارهٔ شباهنگ درخشان ترین ستاره در آسمان شب است که ۸٫۶ سال نوری از زمین فاصله
دارد و جرم آن ۶۸ درصد بیشتر از جرم خورشید است. (۱۶) آلفا قنطورس بیبی نزدیکترین سیارهٔ
فراخورشیدی به منظومهٔ شمسی است که پیرامون ستارهٔ آلفا قنطورس بی (B)می گردد
خورشید ستارهای است که زمین و اجرام دیگر منظومهٔ شمسی پیرامون آن میگردند. این
جسم مسلط بر منظومهٔ شمسی بیش از ۶۶٫۸ درصد جرم این منظومه را شامل می شود جرم خورشید ۷۴۳ برابر مجموع جرم همهٔ سیارات
منظومهٔ شمسی و ۳۳۱،۱۱۱ برابر جرم زمین است. این ستاره منبع
انرژی بسیار است که بخشی از نور و گرمای آن موجب
بقای زندگی بر روی کرهٔ زمین میشود. دمای سطحی خورشید حدود 5،121 سانتیگراد
و دمای هستهٔ آن حدود15،259سانتیگراد است.
میانگین فاصلهٔ زمین از خورشید ۱۴۶،۶۱۱،۱۱۱ میلیون کیلومتر و ۶۲،۶۶۱،۱۱۱ میلیون مایل
است. این فاصله به عنوان یک واحد نجومی شناخته میشود و مقیاس اندازهگیری فاصله در
سراسر منظومهٔ شمسی است.
خورشید یکی از بیش از ۱۱۱ میلیارد ستارهٔ کهکشان راه
شیری است و مدار آن ۲۰،۱۱۱ سال نوری از مرکز کهکشان فاصله دارد. این ستاره نسبتاً
جوان است و عضوی از جمعیت ستارگان نخستین (ستارگانی که نسبتاً در داشتن عناصر
سنگینتر از هلیم غنی هستند) است. علاوه بر جمعیت ستارگان نخستین، دو جمعیت دیگر
(جمعیت دومین ستارگان و جمعیت سومین ستارگان) وجود دارد
خورشید یک ستارهٔ نوع جی رشته اصلی است و در طبقهٔ دومین ستارگان داغ زرد رنگ و
کوتوله قرار دارد. خورشید مانند بیشتر ستارههای دیگر از هیدروژن (H) و هلیم (He)
ساخته شده است. هیدروژن که سبک ترین عنصر شیمیایی شناخته شده است، ۷۲ درصد
خورشید و هلیم ۲۶ درصد آن را میسازد. ۲ درصد دیگر را نیز ۷ عنصر اکسیژن (O)کربن(CO2) نئون (Ne) نیتروژن (N)منیزیم (Me) آهن (Fe) و سیلیکون (Si)می سازند. در
خورشید، به ازای هر ۱،۱۱۱،۱۱۱ اتم هیدروژن، ۶۸،۱۱۱ اتم هلیم، ۸۰۱ اتم اکسیژن، ۳۶۱اتم کربن،
۱۲۱ اتم نئون، ۱۱۱ اتم نیتروژن، ۴۱ اتم منیزیم، ۳۰ اتم آهن و ۳۰ اتم سیلیکون
وجود دارد.
بقای زمین به بقای خورشید وابسته است. خورشید در آیندهای دور و به عنوان یک ستارهٔ
رشته اصلی به عمر خود پایان خواهد داد و خواهد مرد. این ستاره هلیم بیشتر در هستهٔ خود
میسازد و هیدروژن بیشتری می سوزاند و میزان هیدروژنی که میسوزاند، از هلیمی که
میسازد، بیشتر است. این فرایند به تدریج موجب کاهش حجم خورشید خواهد شد و این
کاهش حجم اکنون قابلتوجه نیست، اما حدود ۱ میلیارد سال بعد، حجم این ستاره ۱۱ درصد
کاهش خواهد یافت. حدود ۱٫۱ میلیارد سال بعد، خورشید ۱۱ درصد درخشانتر از امروزخواهد شد و هر چهقدر بر درخشش آن افزوده شود، برای زمین
زیان آور خواهد بود.
این افزایش
درخشندگی باعث میشود که بخار آب (HO2)جو زمین از دست برود و هرگز بازنگردد و جو
زمین خشک شود. حدود ۳٫۰ میلیارد سال بعد، خورشید ۴۱ درصد درخشان تر از امروز خواهد شد.
این ستاره در آن زمان به اندازهای گرم خواهد شد که اقیانوس های روی زمین سطح
زمین به جوش خواهد آمد و بخار آب نیز از دست خواهد رفت؛ یخ ها ذوب خواهند شد و زمین
به سیارهای گرم خشک مانند ناهید تبدیل خواهد شد و دیگر زندگی بر روی زمین ممکن
نخواهد بود. حدود ۶ میلیارد سال بعد، هستهٔ خورشید از هیدروژن تهی خواهد شد و تنها
هلیم ناپایدار در هسته باقی خواهد ماند.
سرانجام هسته داغتر و چگالتر خواهد شد و
خورشید تا جایی بزرگ میشود که تبدیل به یک غول سرخ شود. این غول سرخ تمام مدارهای تیر
و ناهید و احتمالا زمین را نابود خواهد کرد و حتی اگر زمین را نابود نکند، گرمای آن زمین را به
سیارهای غیر قابل سکونت تبدیل خواهد کرد. در این زمان، گرما و فشار خورشید به اندازهای
خواهد رسید که مرحلهٔ دوم هم جوشی هسته های را امکان پذیر خواهد کرد و هلیم برای
تشکیل کربن خواهد سوخت. این مرحله حدود ۱۱۱ میلیون سال به طول می انجامد و
سرانجام پوستهٔ ناپایدار هلیم، خورشید را منفجر خواهد کرد.
سپس لایه های بیرونی خورشید
از میان خواهد رفت و فقط یک هستهٔ کربنی از آن باقی خواهد ماند که یک کوتولهٔ سفید
است. نور خورشید در طول هشت دقیقه به زمین میرسد و تا وقتی که نور آن به زمین
نرسد، زمین متوجه نابودی خورشید نمیشود و پس از این هشت دقیقه متوجه مرگ
خورشید می شود. نابودی خورشید موجب نابودی همه چیز در منظومهٔ شمسی خواهد شد.